انواع مسیریابی در شبکه

در خدمات شبکه و شبکه‌های کامپیوتری، مسیریابی فرآیندی است که داده‌ها را از مبدأ به مقصد هدایت می‌کند. روش‌های مختلفی برای مسیریابی وجود دارد که هرکدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. انواع مسیریابی در شبکه شامل مسیریابی استاتیک، پیش‌فرض و داینامیک است که در ادامه توضیح داده می‌شوند.

مسیریابی استاتیک (Static Routing)

در این روش، مسیرهای ارتباطی به‌صورت دستی توسط مدیر شبکه در روترها تنظیم می‌شوند. مسیریابی استاتیک برای شبکه‌هایی با ساختار ساده و تغییرات کم مناسب است. این روش از نظر امنیتی نسبت به سایر روش‌ها ایمن‌تر است، زیرا هیچ اطلاعاتی از مسیرها بین روترهای مختلف تبادل نمی‌شود.

از آنجایی که مسیرها به‌صورت دستی تعریف شده‌اند، در صورت بروز تغییر در توپولوژی شبکه، نیاز به تنظیمات مجدد وجود دارد. با وجود این محدودیت، بسیاری از شبکه‌های کوچک و پایدار از این روش استفاده می‌کنند.

مسیریابی پیش‌فرض (Default Routing)

مسیریابی پیش‌فرض زمانی به کار می‌رود که هیچ مسیر مشخصی برای یک مقصد خاص در جدول مسیریابی وجود نداشته باشد. در این روش، روتر همه بسته‌های ناشناخته را به یک مسیر از پیش تعیین‌شده ارسال می‌کند. این نوع مسیریابی معمولاً در شبکه‌هایی استفاده می‌شود که به یک شبکه بزرگ‌تر متصل هستند.

یکی از کاربردهای مهم آن، مسیریابی ترافیک اینترنت از یک سازمان به یک دروازه خروجی (Gateway) است. این روش باعث کاهش حجم اطلاعات ذخیره‌شده در جدول مسیریابی روترها می‌شود؛ اما در عین حال، در صورت ارسال بسته به مقصد نامعتبر، امکان هدر رفت داده‌ها وجود دارد.